Hupke, Jans en de voetbalschoen…
Na 25 jaar 3 boterhammetjes per dag, ofwel een slordige 27000 boterhammetjes later, was het zover, de ooit kleine Huibert, ofwel Hupke, vloog uit, een eigen plek, een eigen huis voor hem en zijn Janneke. Huibert die bij Janneke eigenlijk nooit echt heel erg was opgevallen, behalve dan die keren bij Le Clerque, DE friettent, waar Janneke en haar zusjes en broertje werkten in het, soort van familiebedrijfje. Huibert kwam er wel eens, nota bene in pak. Hij, die knappe lange jongen met zijn donkere haartjes, zwaar onbereikbaar voor Janneke, althans… dat dacht ze. Hij, de liefhebber van een super friet met mayo, zei het geen Vlaamse mayo, die zure troep hoefde hij niet, hij, uitgerekend hij was he-le-maal niet met Janneke bezig, maar dat veranderde toen ze elkaar troffen in de Silva en ondanks dat Huibert…gerust in spijkerbroek met afgetrapte all starts, grijs shirt met paars konijn, het was nog net geen tovenaar, of in een witachtige trui, dat schapeding, net een schaapsherder…wahaa… verscheen… Ondanks dat, ondanks dat alles bleef Janneke die lange jongen met zijn donkere haartjes, grappige pret-lees: spleetoogjes als hij lachte, bere interessant vinden.
En dus iedere week in de Silva, daar op de verhoging naast de bar, stond ze op wacht, op de uitkijk om te zien of die lange met zijn vriendjes aan kwam en zoals altijd plaats nam aan de bar.
En dan als de heren er waren wist Janneke zich op een slinkse wijze die kant op te manoeuvreren, want toevallig moest ze even iets zeggen tegen een vriend van Huibert, yeh right…En zo kwam ze steeds dichterbij.
Na 8 he-le lange maanden en maar liefst 240 nachtjes slapen kwam Hupke tot het geniale inzicht dat die Janneke toch wel een echte doorzetter was, een leuke meid was, waar hij goede gesprekken mee kon hebben, althans wat hij zich nog daarvan kon herinneren en na goede jaren samen besloot Hupke het erop te wagen.
Een ontbijtje op bed volgde –doet die anders nooit…. -vers geperste sinaasappelsap, koffie, een gekookt eitje, een rijst wafel met pindakaas, afgebakken kaiserbroodjes en tonijnsalade, het kon niet op, de maestro was aan zet. De maestro stond voor doel en was zeker dat deze pass zou leiden tot de ultieme goal, al-les wees erop dat deze wedstrijd tot een magnifiek einde zou komen, nu alleen de grande finale nog, de trofee was veilig verstopt in een voetbalschoen en na een gezellig dagje samen stond Jans bij de bank en griste Huib met een razend snelle handbeweging een doosje uit de neus van een stralende, nog fris riekende, splinternieuwe, nog te prepareren voetbalschoen- spontaan kreeg Huibert last van zijn knie en hij stortte dan ook ter aarde-gevolgd door de legendarische woorden van Jans-Huib…, is het zover?, gevolgd door de eveneens legendarische woorden van Huib-Ja Jans…, het is zover. En zo zat Huib daar op 1 knie op het kleed en sprak de liefdevolle woorden-Lieve Jans, wil je met me trouwen? Een “JA” volgde en zo begonnen Hupke en Jans aan de voorbereidingen van hun grote dag.
Huibert en Janneke, ik heb genoten, dank jullie wel!
He lieve Mieke!!
Als je zo je trouwdag begint, dan kan het niet meer stuk. Wat hebben we van jou genoten en met ons alle gasten! We hebben zoveel positieve reacties over je gehad, het was super, echt boven verwachting!! Nogmaals heel erg dank voor het zo mooi, leuk en goed overbrengen van ons verhaal, het was perfect. We bellen na de vakantie.
Groetjes, Huibert en Janneke
