De luitenant, de ring en…de lattenbodem
Op een bijna zomerse zondag in oktober, een zondag waarbij de colbert jasjes uitgingen, de korte jurkjes aangingen, zweet druppeltjes werden gedept en zonnebrillen werden opgezet was het de grote dag voor Jan en Miranda.
Jan, alias LT, ofwel de luitenant, voor zijn vrienden, had zijn Miranda ten huwelijk gevraagd.
Die dag zou de missie voltooid worden, een missie die begonnen was met het plan om haar een weekendje weg te geven voor haar 30e verjaardag, een weekendje weg naar het kleinste kasteeltje van Nederland, kasteeltje Hattem in Roermond, gelegen in een prachtig landschapspark. Een weekendje weg waarin “De vraag der vragen” gelanceerd zou worden. Enigszins spannend was het wel, want trouwen hoefde voor Miranda niet perse en zeker niet als ze zwanger was en laat dat nu net het geval zijn. Maar voor 1 gat was Jan niet te vangen, hij zette zijn missie voort. En zo toog hij op een vrijdagmiddag na zijn werk op zijn fiets naar de juwelier om daar een ring te gaan kopen, maar de kust bleek niet veilig, daar achter de voorste linies had de luitenant een plaatsgenoot gespot, daar diep in de winkel en tijdelijk werd deze verrassingsaanval dan ook opgeschort. De week erop… de herkansing, ditmaal was het safe, de missie werd voortgezet. Met het heffen van zijn pink en de opmerking: dit is de maat… was de maatvoering geregeld en kort daarna de aankoop een feit – een prachtige ring van wit goud, subtiel met een steentje. En zo ging het doosje op de fiets mee naar huis, onder het bed in de ruimte tussen de lattenbodem en het frame, daar, daar zou de schuilplaats van dit edelmetaal zich bevinden, daar zou noch vriend noch vijand zoeken en zo lag de luitenant als een prins op de niet erwt, maar in dit geval ring te slapen, heerlijk joh. De tas werd gepakt voor het weekendje weg en daar… tussen het ondergoed en de sokken lag de ring te wachten, te wachten tot het moment daar was. Als een echte casanova had de luitenant een verrassingsdiner geregeld bij aankomst, een diner in het kasteeltje, op het randje van te chique, hele wijnkaarten kwamen voorbij, maar gelukkig was ook een biertje en iets non-alcoholisch voor de “mum to be” voorhanden.
De ring was meegereisd in een behoorlijk grote doos, veilig verstopt in de broekzak van Jan, nu maar hopen dat ze niets zag-maar gelukkig had Miranda niets door. De 30 meter van de hotelkamer in het koetshuis naar het restaurant waren gelukt. De rest van de avond zat de ring onder tafel in de broekzak van Jan te wachten tot het zijn beurt was, maar het moment kwam daar niet, te ongemakkelijk-te chique en te riskant, want ja de luitenant wist immers nog steeds niet of ze wel JA zou zeggen.
Wel was het gezellig en werd er super gegeten van prachtig opgemaakte bordjes, de opmaak naar de grande finale was er. Op de 30 meter tellende terugweg dan, wellicht daar bij die mooi verlichte landschappelijke parkachtige tuin-wellicht kon hij haar daar vragen, maar nee ook daar niet.
De ring was weer terug van weggeweest in het koetshuis en daar besloot de luitenant haar te wenken, kom eens kijken Miranda…en zo stond hij daar achter het muurtje in het woonkamerdeel van de hotelkamer. Daar, achter dat muurtje, ging hij op zijn knieën, opende het doosje en lanceerde na een korte aanloop zijn vraag: Lieve Miranda, wil je met me trouwen?
Miranda was verbaasd, deze vraag had ze totaal niet verwacht-want Jan ging haar toch niet vragen, want zij zou toch nee zeggen, maar een nee werd een “ja, natuurlijk” en met de vraag ter bevestiging van Jan: eerlijk zeggen-ja, je bedoelt toch wel echt ja, he? Was het aanzoek, een heuse JA en een eerste opmars naar de grote dag een feit.
Jan en Miranda, het was heerlijk om samen op reis te gaan door jullie liefde, dank jullie wel voor het vertrouwen!
Mieke, je hebt onze dag gemaakt! Echt ontzettend bedankt daarvoor! Alles viel op z’n plaats voor ons gevoel. Een heerlijke zorgeloze dag! Groetjes, Jan en Miranda
